بسیج دانشجویی دانشکده علوم پزشکی ساوه

به جرئت میتوان گفت، یکی از مهمترین دغدغه های کنونی مقام معظم رهبری اقتصاد مقاومتی و ترویج فرهنگ استفاده کالای ایرانی میباشد که این موضوع ریشه ی چندین و چند ساله ای در بیانات ایشان دارد. اقتصاد مقاومتی یک شعار نیست. بلکه یک همت و عزم راسخ است که در وضعیت کنونی نوشدارویی برای وضعیت معیشتی مردم و کشور است. ایجاد زمینه های شغلی گسترده، کاهش بیکاری، جلوگیری از خروج ارز، افزایش صادرات و رونق طرح های اقتصادی؛ عزت و سربلندی ملت در برابر تحریم ها و چندین چند مزیت دیگر از ماحصل تحقق اقتصاد مقاومتی ست.

بی شک اقتصاد مقاومتی به خواست و اراده مردم وابسته است. این مردم هستند که باید به تولیدات داخلی اعتماد کنند و سبدهای خرید مملوء از اجناس ایرانی باشد و نه اجناس خارجی و وارداتی که عمده قیمت آنها صرف هزینه های واردات و گمرک و ارز و حمل و نقل و واسطه ها شده است.

اما قبل از مردم، دولت جمهوری اسلامی ایران وظایفی دارد که بدون آنها اقتصاد مقاومتی میسر نخواهد بود. در وهله اول این وظیفه دولت است که با راه اندازی و فراهم کردن تسهیلات لازم برای کارخانجات و واحد های تولیدی، زمینه تولید محصولات داخلی و ایرانی را فراهم کند و با تشویق فروشگاه ها و مساعدت های لازم برای این اجناس بازار مناسبی ایجاد نماید. کارخانجاتی که واردات بی رویه کمر خط تولید انها را شکسته است، و هزاران هزار کارگر خود را کنج منزل روانه کرده است، رمق تولید کالای ایرانی را ندارد.

هنوزهم مردم منتظر آن مدینه فاضله اقتصادی هستند که جناب رییس جمهور محترم در انتخابات 1392، برای رسیدن به آن، فرصت 100 روزه را از مردم خواستار شد. امروز بعد از گذشت چندین و چند صد روز، به صراحت میتوان گفت که در آن بازه زمانی، هدف از مطرح کردن چنین وعده هایی تنها جمع آوری آراء برای ریاست بود. مشکل هم همینجاست که آقایان برای مسئولیت نیامدند بلکه برای میز و ریاست آمدند. وگرنه کدام مسئول حقیقی میتوانست بعد از گذشت 3 سال هنوز مردم را به آرزوها و رویاهای خودبافته، دلگرم کند و زیربار مسئولیت خود نرود و تنها بازخوردش در برابر انتقادات، کوبیدن دولت قبلی باشد؟
رهبر انقلاب در نشست اخیر فرمودند: ((شرمندگی این حقیر از اینکه جوانی بیکار با دست خالی به خانه می‌رود کمتر از خود او نیست)). با اندکی فراست میتوان پی برد که صحبت ایشان کنایه به مسئولانی دارد که تنها تدبیر و امیدشان لفاظی و سر دادن شعار است و چشم به دستان امریکا بسته اند تا با رفع تحریم و همکاری، گره از کار مردم بگشایند.

ظاهرا ملاک سنجش و توجیه دولت تدبیر و امید، عملکرد دولت نهم و دهم است که با هر انتقادی پای دولت قبل به میان می آید و غافل از اینکه مردم انتظار این توجیهات را ندارند. فرض بر این که دولت قبل، همان گونه باشد که ایشان مدعی هستند، پس تکلیف شما چطور میشود؟ اقدامات و تدابیر شما چه بوده است؟ جناب رئیس جمهور محترم ظاهرا فراموش کرده اند که به جز تخریب و شرح و بسط دولت قبلی، وظایف مهمتر دیگری دارند. وظایفی که اگر به درستی انجام شود، در صورت عدم تحقق رونق اقتصادی حداقل کشور را در مسیر درستی قرار خواهد داد.

تاسف امروز ما از این است که حسن روحانی به این موضوع اشراف دارد که واردات بی رویه یعنی تیشه به ریشه ی اقتصاد کشور و اشتغال زایی زدن و چنین ادعا میکند: «دولت قبل شغل ایجاد کرد، اما برای چینی‌ها.» ولی همچنان شاهد افزایش حضور کالای چینی در بازار هستیم.
حسن روحانی از طرفی در پشت تریبون ها شعارهای زیبا سر میدهد و از طرفی واردات چینی در مدت 3 سال فعالیت دولت یازدهم از 30 میلیارد دلار تجاوز میکند! این رقم در مقایسه با واردات کالای چینی در 8 سال فعالیت دولت نهم و دهم که 40.5 میلیارد دلار بوده است، بسی جای تعجب و تامل دارد.

ملت عزیز ایران چندین سال است که با مشکلات اقصادی دست و پنجه نرم میکنند. این وضعیت به تدابیر و عملکردی نیازمند است که ظاهرا مسئولان دولت یازدهم از ان عاجز هستند و تنها به سخندانی و شعار و تخریب دیگر دولت ها بسنده میکنند. دولت تدبیر و امید را تدبیری لازم است.

یادداشت سیاسی - احسان نادری
مسئول بسیج دانشجویی دانشکده